Torrey – Blanding
Lodge Torrey, ochtend, koffie donuts en broodjes halen in de, op het complex aanwezige, supermarkt/souvenirschop annex broodjes zaak.
Koffie zoals bijna overal gratis en niet zoals we van onze Nespresso gewend zijn..
Donuts en zelf gesmeerde Ham/ Kaas broodjes zijn trouwens een prima ontbijt.
Bij vertrek is Dries voor de eerste keer iets kwijt. Zijn Fatboy sleutel. Niet te vinden, Rene gaat navragen in het restaurant van gisteren, in de staat waar de meeste daar vertrokken kan het best zo zijn dat de sleutel daar is verloren. Niet dus, uiteindelijk tovert Jan de sleutel achter de ijskast vandaan. Op pad naar Capital Reeve. Waarbij we een doodlopend deel van het natuurpark inrijden. We komen in een gebied uit waarbij het lijkt alsof we in de stripboeken van Blueberry zijn beland. Roodachtige rotswanden dicht op de weg die steeds smaller wordt. Op sommige delen kan maar 15 m/ph aangehouden worden vanwege de scherpe bochten en knikken in de weg. We rijden langs een soort van Oase die in de kom van de route ligt. Een ranch met groene tuin, waar voorbij gangers worden uitgenodigd fruit van de bomen te nuttigen. We maken tijdens deze route twee keer een stop. Halverwege waarbij we de rotsen oplopen om wat verder te kunnen kijken en aan het eind, waar de asfaltweg doodloopt en verder gaat in een zandweggetje. Daarna rijden we terug en op naar de Lunch.
Vandaag Tank Lunch en koffie stop bij Blondies in Hanksville langs de 95 East. Where the hell is Hanksville?
De wind trekt ondertussen behoorlijk aan in het dorre landschap en boven het gebergte waar we doorheen moeten ligt een dreigend wolken dek. Graspolletje komen langs het raam voorbij gewaaid. De hamburgers zijn van uitzonderlijke kwaliteit, verzorgd door een typische Amerikaanse jonge en veel te dikke meid met een stem van een dragonde. That’s 9,99 tettert ze Jan van korte afstand in zijn oor.. Zij was trouwens heel twijfelachtig over het weer wat ons te wachten stond. Je weet het hier nooit, maar dat beloofde niet veel goeds.
Uiteindelijk moet opgevat om naar de bergketen te rijden,. De trike voorop, aan het stuur Jan en achterop Percy voor de communicatie, in de bus Ruud. Nog een bocht te gaan tot de top, een flits, knal , gevolgd door een waanzinnige regen/ hagelbui. Snelheid loopt terug naar 10 m/ph, op enkele meters zicht is nog maar het achterlicht van de voorganger te ontwaren. Jan volgt de weg via de middenstreep, stoppen is geen optie, achter de bus rijden allemaal auto’s de ons voorbij willen. Het is billen knijpen maar binnen een half uur staan we ons in het zonnetje om te kleden op een parkeerplaats. Toch allemaal onder de indruk van de macht van de natuur van dat moment. Omdat het zonnetje schijnt besluit Jeroen in zijn T-shirt door te rijden. Hij voelt geen kou, alleen wind en deze is op dit moment warm.
De resterende route loopt via Lake Powell naar White Canyon ( een soort prairie met enorm weidse vlaktes).
Ondertussen neemt de bewolking toe en wordt het steeds kouder, er is alleen niet te stoppen en Jeroen rijdt nog in z’n T-shirt. Ongeveer 6 mijl voor aankomst stoppen we, Jeroen heeft het toch een beetje koud maar doet alleen een jackje aan tegen de wind. Rene jaagt ons op want de bewolking ziet er slecht uit. Een voorzienige blik, direct na het parkeren in Mormonen oord Blanding barst er weer noodweer los. Wij zijn droog binnen en de after party is bij Jeroen en Peter op de kamer. Met als resultaat tientallen lege bierblikjes en een Bacardi fles in de prullenbakken in een plaats waar drank niet mag worden verkocht. Wij heidenen. Waarschijnlijk daarom als straf dat we niet werden toegelaten in het plaatselijke steakhouse (wat al een alternatief was voor de geplande BBQ). Dan maar naar de plaatselijke Supermarkt om daar, onder het genot van hels TL licht in de supermarkt zelf onze avond maaltijd (Hamburgers en een vegetarische pizza) te verorberen.
Verbaasd zijn we wel, in de tijdschriften schappen staan blaadjes waarin pistolen en geweren worden gepromoot, ook voor kinderen. Maar drank mag niet worden gedronken. Waarschijnlijk is de combinatie toch te link.
Daarna richting Motel en ons voor bereiden op dag 5.
One ball Pete.
11 Responses to “22 september – dag 4”
Sorry, the comment form is closed at this time.
De herinneringen komen weer terug. Wat de regen & hagel ook zo gevaarlijk maakte was dat de wind iedere keer snel van richting veranderde. Waarschijnlijk door de rotsen. De goed voorbereidde motorrijders bleven droog, de anderen werden door-en-door nat. Het water moest soms uit laarzen en schoen gekiept worden. Was de zwaarste tocht. Thanks Pete
Volgens mij zaten we op dag drie in Bryce Canyon. Laat even weten of het klopt anders moet ik mijn verslag aanpassen.
The Rude
ja dat klopt ruud ik denk dat peter zich vergist heeft., want rene reed gewoon mee die dag op die doodlopende weg,je gaat al snel na een week je vergissen want we hebben natuurlijk een hoop gezien.
mack
Aangepast.
Leuk stukje peet.
Het doodlopende deel van het natuurpark op dag 3 was bij Capitol reef ipv. bij Bryce Canyon. Voor mij was dat één van de mooiste stukken.
Voor we bij Hanksville aan kwamen reden we door een stuk landschap waar bijna niets groeiden. Allerlei kleuren grijs. Het leek de maan wel. Ik was deze ochtend ‘captain of the day’
De rit van Hanksville naar Blanding, toen het ernorm waaide en we hagel en regen kregen, vond ik het gevaarlijkste moment van de motor ritten. Ik heb er nog pijn in mijn buik van :-/
Where the fuck is Hanksville
In Hanksville aangekomen was er nog enige aarzeling, het hing van Renee af, of we nog een andere route met de boot(pont) konden of niet.
Uiteindelijk bleek de ponttijd niet uit te komen met onze ride.
Lunchen dus in Blondies. Ik kwam als eerste langs de bestel en ordered proud ¨A doubble burger, no cheese¨.
Ik had best wel weer trek.
Toen ik in Blondies zat, zag ik ook T-shirts met ¨Where the fuck is Hankville¨ Maar ook keek ik uit het raam.
Zandstormen zag ik. Toen bedacht ik me ook dat Ruud met een glimlach me de sleutels van de trike me zou aanreiken.
Natuurlijk wilde ik deze kans niet missen.
Snel nog na mijn burger eerst een zakdoek gekocht. Ik keek wederom naar buiten. Toch nog maar een brilletje. Zandstormen allom. Dacht ik….
Inderdaad buiten gaf Rude mij de sleutels van de trike. Rene had, dacht ik, inmiddels al gehoord dat het niet pluis zou zijn onderweg.
Rene kwam vragen of ik voorop wilde rijden, dit ivm rukwinden. Gelukkig kwam Percy achterop, met ¨the equipment¨.
Ik had nog niet veel gereden op de trike en wist dat als je wilde praten, je met 1 hand een knopje moest indrukken. Misschien had ik wel 2 handen nodig.
Toen we weg gingen. kwam inderdaad de wind ¨in front¨. Rene bleek een vooruitziende blik te hebben.
Hollow Mountain.. left.. left..
Brilletje op en zakdoek voor….. kom maar op.
Met Percy had ik gewed, net als vroeger, maar dit had niks met het barleven te maken.Onderweg had ik niet door of Percy met Rene of met mij aan het praten was.
Het begon te regenen. Percy riep mij nog in mijn oor, dat als het hier bij bleef, hij wel gewonnen had. We waren immers nog niet zeik.
Ik dacht aan een ¨Draw¨.
Inmiddels, door de regen ,zag ik al geen moer meer door mijn net aangeschafte brilletje. Ik had gerekend op een zandstorm.
Als het hierbij bleef, mocht Pery gewonnen hebben. Inmiddels klopte hij op m’n rechter schouder. Filtsen onweer rechts…
Ik riep nog naar achter, dat we er misschien nog links naast zouden gaan rijden. Ik hoop dat je wint.
Inmiddels begon het dusdanig te regenen, dat ik toch wel dacht dat ik de weddenschap gewonnen had.
De wind bleef ook niet onbetuigd. Soms dacht ik dat ik met Percy en de trike opgetild werden.
Ik liet Percy nog aan Rene vragen of er wel eens een trike omgeblazen is geworden.
Ik was aan het struggelen met de ¨cruise contol¨. Ik kreeg van Percy door dat ik 50 mph moest gaan rijden.
Flitsen rechts…… onweer… het begon steeds harder te regenen. Ik werd helemaat zeiknat. Ik vroeg aan Percy of hij waterdichte jas aan had.
Ja…. Ik denk het wel zei hij. Wil je dan mijn telefoon uit mijn rechterzak halen? Zo gezegd zo gedaan.
De regen striemde me in het gezicht. Door het voorscherm kijken was geen optie.
Er langs kijken. Met soms toch een hand voor mijn ogen, vanwege de hagel.
Ik naderde een rots rechts van me.. Ik volgde alleen de gele streep. Ik zag achter die rots een muur van regen, hagel op ons af komen.
Toen ik rechtsom die rots voorbijkwam, voelde ik een bijzonder gevoel in mijn buik.
1: We, dachten ik, werden bijna opgetild, en kwamen aan de andere kant van de weg terecht.
2: Oooooh als dit maar lukt op een motor.
Ik zag niets meer.. Ik hoorde Percy nog wel wat kletsen achter me. Opeens riep hij ¨Wanneer er een stop is in de luwte, dan moeten we stoppen¨
1 minuut later zag ik in mijn ooghoek een plaats, echter geen optie, vol in de wind en regen. We reden door.
Ik denk misschien 10 minuten later, kwamen we in een vallei aanrijden. 28gr Vollop zon.
Ik reed als eerste binnen. Ik had nog net niet in mijn broek gescheten. Maar was wel blij dat iedereen weer heelhuids in de vallei aankwam.
De vallei werd een kippenhok….
Top aanvulling Jan, van die weddenschap wist ik niet maar met Percy in de buurt kon het ook niet anders dan op een weddenschap uitlopen. 50 mp/h aanhouden ?!, 15 mp/h was al niet te doen. Ben achteraf ook blij dat we allemaal heelhuids de pas zijn doorgekomen.
Ha! Ik heb een foto van Jan met bril en doekje. Binnenkort online…..
Waar is uiteindelijk om gewed?
Na de rots met hagel werd het 10mph inderdaad.
Weddenschap was n biertje.
Lekker hollands weertje was het jongens, we mogen blij zijn met onze zware motoren die liggen nog een beetje vast op de weg, ik denk nog wel eens aan die fietsers met zijtassen.
De communicatie met de auto was geweldig. Rene en the Rude waren licht in paniek of het allemaal wel goed zou gaan. Gelukkig kon ik wat relativerende opmrkingen maken om ze gerust te stellen en het gevoel te geven dat we met echte Hogs op stap waren. Jan deed het gewelddig voorop en de rest van de Hogs konden mooi ons llichtje volgen. Het enige waar ik voor vreesde was de bliksem. Deed zich overings maar een keer voor.
Bij de stop was de adrenaline die er toen los kwam heel opmerkelijk. Iedereen moest zijn verhaal (angst) kwijt en het was inderdaad een kippenhok op dat moment.