26 september – dag 8

Needles – Pahrump

Nu het allemaal begint te bezinken, kom ik pas toe aan mijn beschrijving van dag 8; Needles – Pahrump. Waarschijnlijk vertraag ik deze sessie, omdat ik zolang mogelijk wil genieten van een onvergetelijke reis. Het verhaal op papier zetten betekent automatisch dat we het alweer moeten doen met een “sweet memory”. Mijn eerste actie voor het starten van deze schrijfsessie is dan ook het plaatsen van een gave plaat van ons op deze dag als background op mijn laptop. Je weet wel, die ene van die 13 stoere hogs met glimmende Harleys en een Honda (wel een zes-cylinder!) langs de weg in het Mojave park.

Afgelopen nacht had ik een date met Ruud. Tsja dames, ook deze stoere, bebaarde hogs, doen aan lieftallige hugs. Het is de ochtend na de weergaloze BBQ-sessie aan het zwembad. Gisteren was het heet, vandaag belooft nog veel meer. Deathvalley staat op het programma, maar zodra ik me om 7.00 uur meld bij het meetingpoint heerst er twijfel. Het wordt vandaag te heet voor Deathvalley. “Shit, Deathvalley was een ‘must have’, wat nu?” Een aantal blijft aandringen bij René, maar zonder succes. De tourleader geeft niet toe, daar heeft hij teveel ervaring voor, maar toch. Eerst maar even ontbijt. One ball Pete is captain of the day. Zijn start is veelbelovend, 250 strakke meters naar de ontbijthut, zonder twijfel, hakkelen of schakelfouten. Ik merk het al, ook deze hog neemt zijn taak serieus.

Eenmaal bij de ontbijthut aangekomen, rennen we naar binnen. Ter plekke zijn we alweer uitgelaten; we mogen eten! De zoveelste vette, calorierijke maaltijd. Wat zijn die Amerikanen dik hè? Zodra we ons eten krijgen zijn we apetrots. We zien er meteen een prachtig fotomoment in; smile and wave at the camera! Als we allemaal gemiddeld 3 kilo zijn aangekomen, dan praat je toch alweer over 39 kilo extra. Ach, wij kunnen het wel hebben. Tenslotte hadden we bij de BBQ voldoende compensatie; drie bakken met verse sla….en dressing.

De tweede strakke actie van de captain is de melding dat we weer 250 meter terug moeten naar het tankstation. Nu de tank vol is, starten we echt met de rijdag. Direct de Highway op. One ball windt er deze dag geen doekjes om, met gemiddeld 70-80 miles per uur razen we over de weg. Waar we de eerste rijdag als een stel doldwaze puppies met weinig oog voor het overige verkeer over Highway slingerden, rijden we nu netjes in baksteen formatie. De hand van René is duidelijk zichtbaar.

We rijden naar het Mojave National Park. Al bij de ingang bedwingt onze captain een echte slang. Wij kijken onverschrokken toe. Wat zijn we toch stoer geworden.

We vervolgen onze weg naar Kelso. Een oud stationsstadje aan de historische Salt Lake Railroad. Bij de film over de desert knappen we allemaal een uiltje. Volledig fit vervolgen wij onze missie.

 ……Joshua Trees……

(toelichting: waar iedereen een U2 lookalike fotomoment zag, scheurde de alweer hongerige captain of the day in één ruk door naar de lunch bij de Mad Greek in Baker.)

De Mad Greek heeft niet de uitstraling van een lekkere eettent, maar eenmaal binnen blijkt het een vreetschuur van jewelste. Als deze Griek echt gek is, dan is hij dat wel met een hele dikke portomonnee.

Om niet weer te vet te eten, compenseren de meeste het vet met een enorme beker verse fruit en een vers fruit milkshake met slagroomtopping. Sonja Bakker en Dr. Frank kunnen hier nog wat van leren! Overigens besluit Marco later om zijn shirt uit te doen om zijn inmiddels zorgvuldig gekweekte, goddelijke lijf te tonen.

En passant passeren wij de biggest thermometer in the world. Frank vraagt zich bij het aanschouwen van dit moois poëtisch af hoe dit enorme geval in je achterste moet.

De vervolgrit is wederom prachtig maar ook heet, heter, heetst. Prachtige droge, dorre vergezichten worden afgewisseld met full service men’s clubs. Dat mag namelijk in deze staat.

Tijdens een “drink- en roze ijsjes van Jeroenpauze”, doen we nog één Death Valley poging. We proberen met behulp van een local René te overtuigen van een bezoek. De oude baas blijkt eveneens een ervaren mens en raadt een bezoek ten zeerste af, “too hot”. Alex probeert ook hem in zijn beste Amerikaans te overtuigen: “But we got Reniiiieee, he is our tourgiede.” Tevergeefs.

Deze dag staat in het teken van snel genieten. Onze captain stuurt ons naar Pahrump. Met dit heerlijke tempo komen wij als motorrijders volledig aan onze trekken. Alleen Jan beklaagt zich later over het feit dat zelfs zijn camera geen foto’s meer kon maken bij deze snelheid.

Flink voor op het schema vult onze captain de resterende tijd met vier rondjes op het grotendeels lege parkeerterrein voor onze slaaplokatie, het Nugget Hotel Casino. Bij een prachtige zonsondergang genieten we van ons dagelijkse ritueel, een veel te gezellige Après Motor, bierdrinken bij de aanhanger. Het aanvullende bier van Carl is hard nodig. Een stukje entertainment wordt ter plekke verzorgd doordat de enige auto op het parkeerterrein, die volgens ons echt niet meer kan rijden, zo’n dikke beige, roestige Amerikaan met ducttape stuur, wordt opgehaald door een beige, roestbruine Amerikaan. Hoogstwaarschijnlijk met een ducttape onderbroek aan. Hoe zou hij trouwens wonen?

Op deze toch al emotionele trip, blijkt het casino allerlei aanvullende gevoelens op te wekken. Een dronken, bijzonder rondborstige ex-balletdanseres in een strakke jurk met high heels probeert ons en passant ervan te overtuigen dat haar buste volledig nep is. Nadat we uiteindelijk één van ons als crashtest-dummy ingezet hebben, geven we haar gelijk. Amerika blijft een rare wereld. Uit sociale overwegingen meldt één van ons toch nog even, dat ook deze wildebras nog even alive gemaakt kan worden.

De avond verloopt uitbundig. Onze balletdanseres verzorgt nog wat extra entertainment, door o.a. een enorme scene met haar vriend neer te zetten. Nadat hij haar afwijst, wijst ook onze crashtest-dummy haar definitief af, omdat hij de voorkeur geeft aan de geplande wild hog bowlsessie.

Diverse borrels later besluiten diverse hogs toch redelijk op tijd naar bed te gaan. Andere hogs zijn vanavond stoer en halen nog even door. Één deel bespreekt onder het genot van whisky de dieperliggende gedachte achter dit alles. Een ander deel legt een biljartje in een plaatselijke bar.

 Uiteindelijk laten we nog een traan voor thuis en gaan we slapen. Morgen alweer de laatste dag: Viva Las Vegas!

 Wat een onvergetelijke trip…………………..

 Remco