Niet iedereen heeft deze meegekregen, maar we hadden ook nog even een echte Nipple-gate. Op zijn verjaardag werd Andries totaal verrast door een echte Nipple-bitch. Tijdens een enthousiast en goed betaald foto-momentje, werd Andries onverwacht te grazen genomen. Aan het venijn in haar gezicht te zien, moet ze er een reden voor gehad hebben. Rarara, wat zou er voorgevallen zijn?

Las Vegas – Amsterdam

Na de laatste nachten van bijna geen slaap, om alles eruit te halen wat er in zit, moeten we helaas weer naar huis. 7uur in de ochtend bij de hoofdingang van het hotel Excalibur verzamelen. Voor de zekerheid had ik alle hotelkamernrs opgeschreven want de kans bestond dat een kamer zich zou verslapen. Dat bleek niet nodig te zijn, iedereen was present. Tijd voor het afscheid van Rene.

Afscheid van Rene (Crossroads)
Even een moment voor Rene. Een jaar geleden hadden we besloten om een niet georganiseerde reis te doen met elke dag een captain of the day. Deze Captain zou bepalen hoe we zouden rijden en waar we zouden stoppen een lunch/diner en voor de overnachting. Later kwam Frank met het voorstel om eens met het reisbureau Crossroads te praten. Frank had Rene (Crossroads) gesproken op de motorbeurs. Zo gezegd zo gedaan en een afsraak stond gepland.

In eerste instantie was ik erg sceptisch voor een georganiseerde tour. Ik houd erg van vrijheid en daar heb ik niemand voor nodig was mijn gedachte. Tevens hadden we dat ook zo afgesproken met de andere ‘Hogs’. Ik dacht in eerste instantie dat ik alleen de vliegtickets en de motorverhuur door Crossroads zou laten doen. Echter na een kwartier praten over ons idee van de reis was het al duidelijk dat Rene zoveel verstand van zaken had dat ik besloot om de ‘Hogs’ te overtuigen dat we Rene de tour zouden laten organiseren.

Dit besluit was de beste beslissing van onze reis. We hadden maar 10 dagen en als we in deze 10 dagen ook nog moesten uitzoeken hoe we precies moeten rijden hadden we nog niet de helft van al het moois gezien. Tevens had Rene een prima variatie in hotels/motels en restaurants. Je kan je ook voorstellen dat 13 ‘hogs’ ook allemaal een eigen idee hebben over de reis. Rene was een perfecte buffer tussen deze ‘hogs’. Rene is een echte professional. Rene super bedankt!

De terug reis
De overstap in Houston ging lekker vlot. In de laatste vlucht van bijna 10 uur namen de meesten van ons een slaappil. Dat bleek prima te werken en de slaappil slikkers hadden heerlijk geslapen op de terug reis. Terug in Amsterdam stond het thuisfront klaar om ons te verwelkomen.

Weblog en fotoalbum
Nu wordt het tijd om het weblog bij te werken en de foto’s aan elkaar uit te wisselen.

Bezoekers van deze site….. nog even geduld voor een link naar een selectie van de foto’s.

Je kan de volledige route bekijken op Google Maps

Pahrump – Las Vegas.  ——-

Vanochtend na een voor sommige hogs weer heftige nacht, uiteindelijk rond 8 vertrokken vanaf ons Nugget hotel. Op naar de strip…. Ik mocht starten op de trike en reed met Rude als navigator.  Wederom prachtige tocht door bergen. Onderweg kwam Marco ineens naast ons rijden, hij schreewde dat er iets met zijn motor was.  Beetje olie, Marco keek aarzelend, maar Rene zei op mijn verantwoordelijkheid, of zo iets.

Hierna achterop bij Frank de Lonerider,  hierdoor kon ik nog een paar aardige fotos maken. Bij onze koffiestop op Mount Charleston weer 1/2 liter slappe koffie. Maar alles was welkom.

Terug over de 95 naar Las Vegas. Bij Frank achterop over de strip.
Andries op z’n Fatboy voorop.
Harleys Ingeleverd. Harleys waren allemaal picobello gebleven. Ondanks dat Pete had aangegeven dat hij z’n achterspatbord had uitgedeukt met z’n helm . “Bear and tear” heet dit of zo.
Gegeten bij Panda World.

In de bus, als artiesten, vervoerd naar de eerste shopping mall. Kijken voor electronica. Rude had pech…. Betaalde met creditcard, wilde een bonnetje, ging de kassa stuk begreep ik later. Dus ietsje wachten. Op naar de volgende Mall. Voor kleren.

Om 4 uur op naar ons hotel. Eurodisney kasteel genaamd Excalibur. Om 10 voor 6 naar de Blue man group. Alles gaat volgens een strak schema en gaat gesmeerd.
Wat een show, had ik niet willen missen. Drie blauwe mannen met hun crew hebben ons van het begin tot het eind geboeid. De toeschouwers op de voorste 5 rijen werden met plastic bedekt.  Drummen op alles konden ze.  Je moest niet te laat komen want dan werd je voor paal gezet voor de hele zaal.

Na de show even een biertje en met z’n allen staan aan de bar. Midden in t casino. We schrokken allemaal van de prijs, ik zag Rein wit wegtrekken, dacht ik.
Het ging maar door…., buiten stond er een Hummer van minstens 10 meter lang klaar. Daar gingen we over de strip, ff rechtsaf een biertje mee halen. Rene was onze VJ. Als 13 “50 cents” werden we over de strip gereden. 6 keer steken voordat de bocht naar de bierwinkel op de strip bereikt kon worden. Een paar keer een poging tot het maken van de groepsfotos. Ze zijn redelijk gelukt (voor een telefoon).

Met de Hummer op naar de rollercoaster in hotel NY.  ”shock and aw” voorsommige toeschouwers. Vooral toen we het zebrapad blokkeerden. Remco probeerde er nog familiekorting uit te halen maar helaas.
Vlak voor de rit werd Alex even uit het karretje gehaald. Later bleek dat hij z’n Iphone in z’n handen had om te filmen. Mocht niet.
Ik zat naast Carl, die bleek ontzettend spijt te hebben dat hij was ingestapt, het deed me denken aan ooit eerder ergens in de kazematten
Na de rollercoaster even verspreiden voor eten en verzamelen om 22:45 bij de hotdog winkel. Op naar de finale. Spearmint Reno. De populairste “gentlemensclub” van Las Vegas. Het duurde even,  bij de deur aangekomen,  maar Rene onze reisadvisor kreeg ons binnen. We werden allemaal gecheckt “for wapons”. Ik hoorde nog toen Alex naar binnen ging dat de portier naar binnen riep : Hey, bandanacheck for that guy.

Zoals Rene voorspeldde, werden we overspoeld door vrouwen in sexy lingerie. Er werd 3 keer aan mij gevraagd of ik een “private lapdance” wilde. No,  im married watch my ring.  En ik liet mijn afgehakte ringvinger zien.  Op een of andere manier vonden ze me daarna toch interessant.  Ze wilde allemaal weten wat er gebeurd was.  Ik wilde het wel zeggen alleen “but olny if I can touch your boobies”. Maar dat mocht niet.
Aan Pete werd zijn verlaat verjaardagskadootje uitgereikt ))).

We hadden een aparte tafel en konden drinken uit de pot. De pot was gauw leeg natuurlijk…. Rein, ontzettend bedankt voor het bijhouden van de pot. Ik zag je tussen de krieoeling van lapdancende vrouwen, wegduikend nog iets in je boekje noteren %. Dit om aan te geven hoe moeilijke taak Rein heeft gehad, onderweg…..

Rond 1 uur ben ik met een paar naar Ceasars palace gegaan. Het casino der casino’s. Grote bokswedstrijden in de tijd van Joe Louis, Tom Jones. Maar toch… meer van hetzelfde. Ik raakte de anderen onder het fotos maken kwijt.  Op naar Excalibur T1 FL21 R72. 7 uur weer bij de deur….

Zoals Pete zei: de hele dag was als een rollercoaster.

Needles – Pahrump

Nu het allemaal begint te bezinken, kom ik pas toe aan mijn beschrijving van dag 8; Needles – Pahrump. Waarschijnlijk vertraag ik deze sessie, omdat ik zolang mogelijk wil genieten van een onvergetelijke reis. Het verhaal op papier zetten betekent automatisch dat we het alweer moeten doen met een “sweet memory”. Mijn eerste actie voor het starten van deze schrijfsessie is dan ook het plaatsen van een gave plaat van ons op deze dag als background op mijn laptop. Je weet wel, die ene van die 13 stoere hogs met glimmende Harleys en een Honda (wel een zes-cylinder!) langs de weg in het Mojave park.

Afgelopen nacht had ik een date met Ruud. Tsja dames, ook deze stoere, bebaarde hogs, doen aan lieftallige hugs. Het is de ochtend na de weergaloze BBQ-sessie aan het zwembad. Gisteren was het heet, vandaag belooft nog veel meer. Deathvalley staat op het programma, maar zodra ik me om 7.00 uur meld bij het meetingpoint heerst er twijfel. Het wordt vandaag te heet voor Deathvalley. “Shit, Deathvalley was een ‘must have’, wat nu?” Een aantal blijft aandringen bij René, maar zonder succes. De tourleader geeft niet toe, daar heeft hij teveel ervaring voor, maar toch. Eerst maar even ontbijt. One ball Pete is captain of the day. Zijn start is veelbelovend, 250 strakke meters naar de ontbijthut, zonder twijfel, hakkelen of schakelfouten. Ik merk het al, ook deze hog neemt zijn taak serieus.

Eenmaal bij de ontbijthut aangekomen, rennen we naar binnen. Ter plekke zijn we alweer uitgelaten; we mogen eten! De zoveelste vette, calorierijke maaltijd. Wat zijn die Amerikanen dik hè? Zodra we ons eten krijgen zijn we apetrots. We zien er meteen een prachtig fotomoment in; smile and wave at the camera! Als we allemaal gemiddeld 3 kilo zijn aangekomen, dan praat je toch alweer over 39 kilo extra. Ach, wij kunnen het wel hebben. Tenslotte hadden we bij de BBQ voldoende compensatie; drie bakken met verse sla….en dressing.

De tweede strakke actie van de captain is de melding dat we weer 250 meter terug moeten naar het tankstation. Nu de tank vol is, starten we echt met de rijdag. Direct de Highway op. One ball windt er deze dag geen doekjes om, met gemiddeld 70-80 miles per uur razen we over de weg. Waar we de eerste rijdag als een stel doldwaze puppies met weinig oog voor het overige verkeer over Highway slingerden, rijden we nu netjes in baksteen formatie. De hand van René is duidelijk zichtbaar.

We rijden naar het Mojave National Park. Al bij de ingang bedwingt onze captain een echte slang. Wij kijken onverschrokken toe. Wat zijn we toch stoer geworden.

We vervolgen onze weg naar Kelso. Een oud stationsstadje aan de historische Salt Lake Railroad. Bij de film over de desert knappen we allemaal een uiltje. Volledig fit vervolgen wij onze missie.

 ……Joshua Trees……

(toelichting: waar iedereen een U2 lookalike fotomoment zag, scheurde de alweer hongerige captain of the day in één ruk door naar de lunch bij de Mad Greek in Baker.)

De Mad Greek heeft niet de uitstraling van een lekkere eettent, maar eenmaal binnen blijkt het een vreetschuur van jewelste. Als deze Griek echt gek is, dan is hij dat wel met een hele dikke portomonnee.

Om niet weer te vet te eten, compenseren de meeste het vet met een enorme beker verse fruit en een vers fruit milkshake met slagroomtopping. Sonja Bakker en Dr. Frank kunnen hier nog wat van leren! Overigens besluit Marco later om zijn shirt uit te doen om zijn inmiddels zorgvuldig gekweekte, goddelijke lijf te tonen.

En passant passeren wij de biggest thermometer in the world. Frank vraagt zich bij het aanschouwen van dit moois poëtisch af hoe dit enorme geval in je achterste moet.

De vervolgrit is wederom prachtig maar ook heet, heter, heetst. Prachtige droge, dorre vergezichten worden afgewisseld met full service men’s clubs. Dat mag namelijk in deze staat.

Tijdens een “drink- en roze ijsjes van Jeroenpauze”, doen we nog één Death Valley poging. We proberen met behulp van een local René te overtuigen van een bezoek. De oude baas blijkt eveneens een ervaren mens en raadt een bezoek ten zeerste af, “too hot”. Alex probeert ook hem in zijn beste Amerikaans te overtuigen: “But we got Reniiiieee, he is our tourgiede.” Tevergeefs.

Deze dag staat in het teken van snel genieten. Onze captain stuurt ons naar Pahrump. Met dit heerlijke tempo komen wij als motorrijders volledig aan onze trekken. Alleen Jan beklaagt zich later over het feit dat zelfs zijn camera geen foto’s meer kon maken bij deze snelheid.

Flink voor op het schema vult onze captain de resterende tijd met vier rondjes op het grotendeels lege parkeerterrein voor onze slaaplokatie, het Nugget Hotel Casino. Bij een prachtige zonsondergang genieten we van ons dagelijkse ritueel, een veel te gezellige Après Motor, bierdrinken bij de aanhanger. Het aanvullende bier van Carl is hard nodig. Een stukje entertainment wordt ter plekke verzorgd doordat de enige auto op het parkeerterrein, die volgens ons echt niet meer kan rijden, zo’n dikke beige, roestige Amerikaan met ducttape stuur, wordt opgehaald door een beige, roestbruine Amerikaan. Hoogstwaarschijnlijk met een ducttape onderbroek aan. Hoe zou hij trouwens wonen?

Op deze toch al emotionele trip, blijkt het casino allerlei aanvullende gevoelens op te wekken. Een dronken, bijzonder rondborstige ex-balletdanseres in een strakke jurk met high heels probeert ons en passant ervan te overtuigen dat haar buste volledig nep is. Nadat we uiteindelijk één van ons als crashtest-dummy ingezet hebben, geven we haar gelijk. Amerika blijft een rare wereld. Uit sociale overwegingen meldt één van ons toch nog even, dat ook deze wildebras nog even alive gemaakt kan worden.

De avond verloopt uitbundig. Onze balletdanseres verzorgt nog wat extra entertainment, door o.a. een enorme scene met haar vriend neer te zetten. Nadat hij haar afwijst, wijst ook onze crashtest-dummy haar definitief af, omdat hij de voorkeur geeft aan de geplande wild hog bowlsessie.

Diverse borrels later besluiten diverse hogs toch redelijk op tijd naar bed te gaan. Andere hogs zijn vanavond stoer en halen nog even door. Één deel bespreekt onder het genot van whisky de dieperliggende gedachte achter dit alles. Een ander deel legt een biljartje in een plaatselijke bar.

 Uiteindelijk laten we nog een traan voor thuis en gaan we slapen. Morgen alweer de laatste dag: Viva Las Vegas!

 Wat een onvergetelijke trip…………………..

 Remco

-
Ik geloof dat het mijn beurt is voor een dagverslag.
Gisteravond hier aangekomen, Williams een echte Route66 plaats dat had nog voeten in aarde want om niet te worden buitengesloten moest de weg worden aangepast.
Helaas was er in deze smalle passage geen plaats voor een 2-baansweg dus werd besloten om de weg te splitsen in 2 x een eenrichtingweg aan beide kanten van een blok huizen, bij aankomst moesten we dus aan het einde van de weg keren en maar hopen dat iedereen keurig op zijn fiets bleef zitten met zoveel kijkers op de volle terrassen.
Het bleef een indrukwekkende aankomst van de Nederlandse Hogs.
Deze ochtend werd er weer vroeg vertrokken want de Route66 had weer een aantal verrassende stops in petto.
Aan de overkant was de ontbijtplaats in een typisch amerikaanse tent echter 6 uur was voor een enkeling toch wel een hele opgave gezien de nachtelijke escapades gelukkig was de witte lijn niet al te lang zodoende konden wij van start.
Beetje fris was het nog wel maar de zon zou weer niet te lang op zich laten wachten en temperaturen makkelijk rond de 30oC uitkomen, perfect!
De route66 zou ons ondermeer brengen in Seligman, de bakermat van de historische beslissing om Route66 weer op de ”kaart” te zetten, de barbier in dit gekunstelde plaatsje weet er alles van want hij en zijn broer (die reeds overleden is) hebben gestreden voor erkenning, dit heeft de oude baas ons ook verteld voor zijn kapperszaakje annex souvernierswinkel.
Rude is door hem geknipt en geschoren en daarna moest hij naar een begrafenis wat bijna noodlottig voor hem werd want hardhorig als hij is stak hij zonder te kijken zijn eigen Route66 over, vandaar de gevleugelde uitspraak ”Loud pipes saves lives”
Na een kort bezoek aan Seligman (zie foto’s) werd de reis hervat, er lag een van de mooiste stuurwegen dwars door de bergen en ons liefdevol voorgeschoteld door reisgids Rene, ik denk dat de meest briljante foto opnames hier zijn gemaakt, het was weliswaar bloedheet maar het geslinger kon ons niet meer deren uiteindelijk belandden wij in cowboy stadje Oatman. Wel veel toerisme maar dat is logisch want loslopende ezels, 2 dudes die elkaar niet neer konden schieten vanwege een zak goud en een bar/rest-o-rant behangen met dollarbiljetten, doneren kon je maar hoefde niet. Helaas was de tatoeage man eventjes pissen want ik had al een mooie tattoo geregeld voor alle Hogs. Verder kon men hier de zadeltassen volgooien met souveniers en wat dies meer zij. De hectiek van de ”grote” stad zat stegen wij weer op onze stalen rossen en werd o.a. nog Hackberry aangedaan.
Hackberry een van de bekendste en meest gefotografeerde plaatsen langs de route want: rode corvette uit 1958, autowrakken, tumbleweed en veel ouwe rotzooi
Vervolgens weer op pad met wat mentale bagage en de bergen door met een graadje of 40 en hele mooie stuurweggetjes en daar hebben we er een hoop van gehad.
Needles komt in zicht en onderweg in Baker de grootste thermometer ter wereld en die geeft in de namiddag nog meer dan 100 Fahrenheit aan, aftanken voor weer een schitterende nieuwe dag.

Het hotel in Needles lag er weer prachtig bij, zwembad mooie kamers en de biertjes gingen er weer fris en fruitig in, eigenlijk willen we hier vanavond helemaal niet weg, bbq-tje dan maar? Goed idee dus BBQ van de trailer en de trike, toch al de hoer van de groep, er op uitgestuurd om vlees te halen, veeeeel vlees.
Big Mack en The Tum kan je wel toevertrouwen om te kokkerellen en binnen mum van tijd konden we ons tegoed doen aan dikke spiesen met vlees en de salades waren een eldorado voor onze verstokte veggie(s), we hebben toch nog onze vitamientjes binnen pap en mam. Gezien de reacties langs de kant van het zwembad hadden onze huis mexicaantjes de avond van hun leven bij het zien van zoveel entertainment van die vreemde Nederlandse gringo’s

De duisternis valt snel in aan deze kant van de evenaar en de hogs zijn weer klaar voor een passend besluit van een memorabele nacht.

The Lonely Rider rides again!!

Tuba City – Williams
Na een nacht van een zeer onrustige snurkende jeroen toch nog redelijk fris op. One ball peet is vandaag jarig! Om 8 uur met z’n alle afgesproken bij de kamer waar peter en percy de nacht hebben doorgebracht. Percy( triple six) zou hem met een smoes op de kamer houden,zodat we hem konden verrassen. Dit bleek moeilijker dan verwacht want peter wou nog ff uitsloven op de lopende band. Hij kwam net hevig zwetend het honk uit en wij er achteraan,dus hij was zeer verrast en dacht wat moeten die gasten nou van me zo vroeg. Op de kamer gezongen en cadeau gegeven wat pas in vegas van kracht is.

Vandaag captain van de dag 7 pack rein . En luitjes het programma in de briefing van vandaag is; DE GRAND CANYON!!! dus dat belooft wat.

Onderweg een stop voor ontbijt heerlijk altijd ei toast worst spek en slappe koffie. Over de 89 richting Cameron door de Painted desert dan rechtsaf op de 64 richting de grand canyon. Korte shopstop bij een handcraft kraam van de platvoet indianen al waar ondergetekende een leuk kralenkettinkje voor zijn lieftallige squai heeft gekocht . In de verte zie je hier al een zijtak van de Colorado lopen nl de kleine colorado. Nu weer onze zware rossen bestijgen met rein voorop richting de canyon. Bij de oostelijke entree van het park aangekomen en aan de zuidkant van de canyon,  opstellen met je buddy voor toegang tot het park.Bij desertview eerste stop voor het magnifieke uitzicht  over de canyon zo groots dat  het niet met je camera valt te vangen . Hierna nog 2 stops voor nog meer foto pogingen.

Nu op weg naar Tusayan . hier naar het imax theater voor een mooie film over het park en als opwarming voor de helivlucht. wel even wat eten natuurlijk. Bij het heli vliegveld aangekomen werd onze groep haastig uiteengereten  ,doordat er nogal haast bij zat.want bij dit soort aangelegenheden is het echt ‘tijd kost geld’ maar aan de andere kant ging het wel lekker vlot. Na een prachtige vlucht over de canyon en niet er in helaas en 170 $ lichter  weer heelhuids terug bij de bikes waar we nog geruime tijd moesten wachten op onze wederhelft van de groep die na wat we later vernomen hadden van een ander vliegveld zijn vertrokken. Bij terugkomst van deze wilden ze ons laten geloven dat zij de lange route hebben gevlogen, de bluffertjes.  Zo na wat sterke verhalen op weg naar het dorp Williams dus de 64 weer op en nog 50 mile en dan komen we eindelijk dan op de route 66!!

Als een soort geallierden in convooi werden we  in de straatjes van Williams warm onthaald door de plaatselijke bevolking en andere bikers.Ik dacht al bij mezelf ‘ dit kan nog gezellig worden vanavond’. Een echt authentiek route 66 plaatsje met barretjes en restaurants. Bij hotel aangekomen een lekker koud biertje bij de bus om weer na te genieten van een prachtige dag op de motor. Bij restaurant ‘Pancho’ afgesproken om op het terras te eten. Live muziek van cowboy met gitaar. Bier, tequilla , steaks  en goede muziek op aanvraag maakte plots onze benen onrustig ,resulterend in een danspartij van jewelste. Hierna naar de kroeg waarvan ik de naam niet meer weet. Een typische amerikaanse kroeg met spel, muziek , karaoke en lelijke wijven. Oude mannetjes fanatiek bezig met een soort sjoelbowling,waarmee ik na een misverstand al snel mee aan de stok kreeg maar wat de lieftallige bardame al snel oploste. Jan met een weergaloze karaoke optreden van ”a boy named sue’ van johnny cash en wat nog meer wat ik niet gezien heb. Hierna werden de jongens van de mannen gescheiden dus een deel nog naar een andere tent en de rest naar het hotel. andere tent niet echt een succes dus weer eruit, terug naar ons vertrouwde kroeg waar mak en carl nog ff een afzakkertje gingen nemen . na wat whisky en pruimtabak  geouwehoer en dans terug naar hotel en lekker mijn bedje opgezocht want het zou weer vroeg dag worden.

Blanding – Tuba City

De zadels zijn nog nat van de regenbui die blijkbaar de hele nacht heeft geduurd, als we om 7 uur op onze motoren starten. Er hangt een dikke mist over het Mormonendorpje en haar omgeving. Even waan ik me in Schotland. Na nog geen twee minuten rijden is het keren geblazen voor onze hele trits Harleys (ja en die ene driewielige Honda). Marco onze captain of the day is voorbij onze ontbijtgelegenheid gereden. Een mooi begin.

“Hi guys, how are you all doing?”,formica tafels, scrambled eggs, tabasco op tafel, enorme bakken waterige koffie (refill?), loszittende toiletpot, nee we zijn toch echt in Amerika

Als we willen wegrijden is er commotie, Rein zijn motorsleutel kwijt, dat gaan we nog meer zien vandaag.

De mist trekt op en onthult een wolkenlucht. Het weidse landschap toont zich weer in al haar oneindigheid. Via Bluff komen we bij de Mexican Hat, een enorme steen balancerend op een puntige rots.
Logica verteld me dat het gesteente onder het rotsblok is geërodeerd met dit wankel evenwicht als resultaat. Mijn fantasie ziet de hand van god geduldig het rotsblok telkens herplaatsen tot deze uiteindelijk in evenwicht op het puntje blijft liggen.

Net als het landschap me begint te vervelen en denk dat het nog uren zo gaat blijven duiken we vanuit niets in een canyon en het landschap is in twee tellen compleet veranderd. Misschien heeft me dat nog het meest verbaasd van onze trip, niet de prachtige plekken die ik kende van film, t.v. en foto’s, maar de wonderbaarlijke wisselingen die elk moment konden plaatsvinden. Misschien minder groot als de overbekende beelden, maar eigenlijk net zo mooi.

Langzaam naderen we het National Monument. De vreemde rode stenen zuilen zien we van verre oprijzen uit het vlakke landschap. Ooit liep de liep de wereld erboven door is het ongelooflijke verhaal. Een touristenplek, maar wel een van een ongelooflijke schoonheid. Ondanks Renee zijn afdingkunsten laten we de electokarretjes voor wat ze zijn. De lunch verzorgt door de bewoners van het Indiaanse reservaat laat even op zich wachten. Lex maakt de beste keus, broccoli en andere fijne groenten, alles rauw.

Er volgt een lange rit naar Tuba city, waar ons hotel ligt in een Indianenreservaat. De wijzigingen zitten in het landschap en de lucht, die zich allang heeft gewijzigd in strak blauw. De constanten zijn, onze groep motoren en het voorbij glijden van het asfalt onder onze wielen, met in het midden een dubbele, enkele of een gestippelde gele middenlijn. Plots veranderd de achterkant van de Harley van Marco in het gezicht van de muis uit het programma met de muis. Ja de hitte is enorm en de weg lang zullen we maar zeggen.

Ons Moenkopi hotel ligt in een hoek van de kruising van twee highways. De andere kwadranten worden bezet door een Shellstation, een supermarkt en een mc Donalds. Ik had me een Indianenreservaat heel anders voorgesteld. Niet getreurd het hotel is mooi en er is een zwembad en een wirlpool. Ook hier is alcohol niet gewenst, maar vanuit bekers gedronken leidt het niet tot verzet bij het personeel.

Nu was het mijn beurt om de motorsleutel kwijt te zijn. Uiteindelijk wordt deze natuurlijk gewoon gevonden. Afhaal pizza aan het zwembad is het diner. Half tien ligt iedereen op een oor, op het lekkerste bed van heel de tour.

Torrey – Blanding

Lodge Torrey, ochtend, koffie donuts en broodjes halen in de, op het complex aanwezige, supermarkt/souvenirschop annex broodjes zaak.

Koffie zoals bijna overal gratis en niet zoals we van onze Nespresso gewend zijn..

Donuts en zelf gesmeerde Ham/ Kaas broodjes zijn trouwens een prima ontbijt.

Bij vertrek is Dries voor de eerste keer iets kwijt. Zijn Fatboy sleutel. Niet te vinden, Rene gaat navragen in het restaurant van gisteren, in de staat waar de meeste daar vertrokken kan het best zo zijn dat de sleutel daar is verloren. Niet dus, uiteindelijk tovert Jan de sleutel achter de ijskast vandaan. Op pad naar Capital Reeve. Waarbij we een doodlopend deel van het natuurpark inrijden. We komen in een gebied uit waarbij het lijkt alsof we in de stripboeken van Blueberry zijn beland. Roodachtige rotswanden dicht op de weg die steeds smaller wordt. Op sommige delen kan maar 15 m/ph aangehouden worden vanwege de scherpe bochten en knikken in de weg. We rijden langs een soort van Oase die in de kom van de route ligt. Een ranch met groene tuin, waar voorbij gangers worden uitgenodigd fruit van de bomen te nuttigen. We maken tijdens deze route twee keer een stop. Halverwege waarbij we de rotsen oplopen om wat verder te kunnen kijken en aan het eind, waar de asfaltweg doodloopt en verder gaat in een zandweggetje. Daarna rijden we terug en op naar de Lunch.

Vandaag Tank Lunch en koffie stop bij Blondies in Hanksville langs de 95 East. Where the hell is Hanksville?

De wind trekt ondertussen behoorlijk aan in het dorre landschap en boven het gebergte waar we doorheen moeten ligt een dreigend wolken dek. Graspolletje komen langs het raam voorbij gewaaid. De hamburgers zijn van uitzonderlijke kwaliteit, verzorgd door een typische Amerikaanse jonge en veel te dikke meid met een stem van een dragonde. That’s 9,99 tettert ze Jan van korte afstand in zijn oor.. Zij was trouwens heel twijfelachtig over het weer wat ons te wachten stond. Je weet het hier nooit, maar dat beloofde niet veel goeds.

Uiteindelijk moet opgevat om naar de bergketen te rijden,. De trike voorop, aan het stuur Jan en achterop Percy voor de communicatie, in de bus Ruud. Nog een bocht te gaan tot de top, een flits, knal , gevolgd door een waanzinnige regen/ hagelbui. Snelheid loopt terug naar 10 m/ph, op enkele meters zicht is nog maar het achterlicht van de voorganger te ontwaren. Jan volgt de weg via de middenstreep, stoppen is geen optie, achter de bus rijden allemaal auto’s de ons voorbij willen. Het is billen knijpen maar binnen een half uur staan we ons in het zonnetje om te kleden op een parkeerplaats. Toch allemaal onder de indruk van de macht van de natuur van dat moment. Omdat het zonnetje schijnt besluit Jeroen in zijn T-shirt door te rijden. Hij voelt geen kou, alleen wind en deze is op dit moment warm.

De resterende route loopt via Lake Powell naar White Canyon ( een soort prairie met enorm weidse vlaktes).

Ondertussen neemt de bewolking toe en wordt het steeds kouder, er is alleen niet te stoppen en Jeroen rijdt nog in z’n T-shirt. Ongeveer 6 mijl voor aankomst stoppen we, Jeroen heeft het toch een beetje koud maar doet alleen een jackje aan tegen de wind. Rene jaagt ons op want de bewolking ziet er slecht uit. Een voorzienige blik, direct na het parkeren in Mormonen oord Blanding barst er weer noodweer los. Wij zijn droog binnen en de after party is bij Jeroen en Peter op de kamer. Met als resultaat tientallen lege bierblikjes en een Bacardi fles in de prullenbakken in een plaats waar drank niet mag worden verkocht. Wij heidenen. Waarschijnlijk daarom als straf dat we niet werden toegelaten in het plaatselijke steakhouse (wat al een alternatief was voor de geplande BBQ). Dan maar naar de plaatselijke Supermarkt om daar, onder het genot van hels TL licht in de supermarkt zelf onze avond maaltijd (Hamburgers en een vegetarische pizza) te verorberen.

Verbaasd zijn we wel, in de tijdschriften schappen staan blaadjes waarin pistolen en geweren worden gepromoot, ook voor kinderen. Maar drank mag niet worden gedronken. Waarschijnlijk is de combinatie toch te link.

Daarna richting Motel en ons voor bereiden op dag 5.

One ball Pete.

Hurricane – Torrey (Tekst wordt nog aangeleverd worden door Ruud)

Wakker worden om 05.30 uur in het plaatsje Hurricane en ontbijten om 06.00 uur bij JB’s. Het ontbijt bestaat tot nu toe meestal uit eieren, spek, hashbrowns en heel af en toe yoghurt met fruit maar niet te vaak want onze magen zijn aan de vette hap gewend geraakt.We gaan op pad na de briefing van onze tourleader Rene , alle motoren + trike staan in slagorde opgesteld voor het restaurant. We rijden bij zonsopkomst  weg met als eindbestemming Torrey.

Onderweg zijn er veel wegwerkzaamheden  maar na een mooie rit is het tijd voor koffie met huisgemaakte taart  in het plaatsje Thunderbold waar we hartelijk worden ontvangen door Lisa onze serveerster. Inmiddels is de temperatuur flink gestegen, de motoren afgetankt en gefotografeerd door een buslading gepensioneerden  en rijden we richting Bryce Canyon over de route 89. De Trike was overigens zeer in trek bij de fotografen op onze route. Alvorens we door Rene worden losgelaten eerst lunchen bij Subway’s waar  voor het eerst geen hamburgers op het menu stonden maar belegde broodjes.

In de volgende briefing  wordt afgesproken dat we van 12.30 – 14.30 de tijd krijgen op eigen gelegenheid Bryce Canyon te bekijken met zijn verschillende uitzicht punten. In woorden is moeilijk uit te drukken hoe mooi het hier is maar een van de foto’s laat zien wat ik bedoel. Ik kon de verleiding niet weerstaan nadat Peter vroeg of ik even op zijn motor wilde rijden, wat een gave ervaring op een Harley door Bryce Canyon. Ik heb nog geprobeerd Rene over te halen of ik op de reserve Harley mocht rijden maar hij was niet te vermurwen. Een half uur te laat kwamen we weer samen bij het beginpunt waar Rene ons stond op te wachten. In de volgende briefing geen woord over onze late aankomst en konden we op weg voor het vervolg van onze rit op deze dag.

Het Chuckwagon Motel in Torrey lag midden in de natuur met weinig bebouwing en bij aankomst smaakte het biertje uit een van de goed gevulde koelboxen prima. Mooi plaatje al die Hogs met pet en logo, geweldig idee van One Ball Pete, rond de aanhanger de dag doornemend.Het avondeten vond dit keer in een echt restaurant plaats op zo’n 10 minuten rijden van het motel.  De eigenaar/kok haalde ons op bij het motel  in zijn privé wagen. Serveerster Lorri gaf binnen 15 minuten haar hele doopcel prijs wat tot de legendarische uitspraak leidde van Jeroen: I MAKE YOU ALIVE AGAIN. Lorri wist de wijn en het bier goed te slijten wat te merken was aan de rekening, Rein heeft wel drie keer moeten kijken of hij goed zag wat er stond en was zo van slag dat onze serveerster nog nooit zo’n vette tip heeft gekregen.

Andries hield een speech waarin hij verwoorde hoe deze geweldige tour tot stand is gekomen en wat zijn relatie met alle deelnemers is.Na een geslaagde avond werden we door de eigenaar weer bij het motel afgezet, de ene groep wat later dan de andere. Ikzelf zat bij de eerste groep dus alles wat daarna is gebeurd heb ik niet met eigen oren gehoord en zal er daarom ook niet te veel over opschrijven. Maar aan het ontbijt bleek dat het nog lang gezellig is geweest de vorige avond en dat Lorri toch eenzaam en alleen is achter gebleven.

Andries, bedankt voor de onvergetelijke 10 dagen.

Rein, we konden ons geen betere beheerder van de pot wensen.

Hogs, het was een groot genoegen om met jullie te rijden en te feesten.

 The Rude

Las Vegas – Hurricane

Overnachting genoten in het Fritzgerald Casino Hotel aan de Freemont street. (Bakermat van Vegas)
Meteen kennis gemaakt met de 24 uurs economie in de casino’s van Vegas.

Na ontbijt briefing met Rene. Buiten al flink warm, 30 graden zou oplopen tot 35 graden.

We werden door een grote Harley bus opgehaald en vervoerd naar de Vegas Harley Davidson shop.
Daar stonden de Harley’s buiten al klaar en moest alleen de papierwinkel nog geregeld worden.
Daarna werd er nog geshopt in de Harley winkel, zonnebrilletje, sjaaltjes, T- shirts.
Sommige Hogs kwamen als echte Easyriders de winkel uit.

In de tussentijd werd de Trike Honda Goldwing 1600 CC (alleen voor echte mannen) opgehaald bij EagleRider Vegas. Harley shop kon geen trike leveren.

Na de nodige proefrondjes en de nodige dikke drollen in de broeken was het testeron niveau dermate gestegen en de Hogs niet meer te houden. Het startsein werd om 12.30 gegegeven, de Tour was begonnen. Eerste dag, drie staten tour van Vegas naar Hurricane.

De eerste leader of the day was Frank. Hij mocht de spits afbijten. Met al zijn motorervaring mocht hij de Hogs ,Vegas uitleiden via de Sunrise Mountain Natural Areas naar de eerste tussenstop bij Echo Bay gelegen aan Lake Mead. Lake Mead is het grootste stuwmeer in Amerika ontstaan door de Colorada rivier af te sluiten met de Hooverdam.

Heerlijk gelunched ( taco’s en mexicaanse salades en natuurlijk ook eieren en hamburgers verkrijgbaar)

Na de lunch , langs Lake Mead, Overton Beach naar de Valley of Fire. (Nevada’s grootste en oudste staatspark dankt zijn naam aan de prachtige rode zandsteenformaties midden in de Mojave woestijn)

Daarna via Highway 15, door Moapa River indian reservation via Glendale, langs de Virgin River recreation lands, staatsgrens van Nevada over via Arizona naar Utah (uur tijdverschil) naar onze overnachtingadres in Hurricane, (bekend van de Peach days festival)

Onder genot van een biertje ,uit de steeds goed gevulde koelboxen van Rene, evaluatie van de eerste rijdag (Frank, klasse gedaan) en daarna met zijn allen de pool en jacuzzi in.
Hoogtepunt van de avond was de retro zwembroek van Alex afgekleed met cowboy laarzen, een echte Hog.
Rene had intussen pizzas gehaald (pepperoni was de meest geliefde), weggespoeld met een paar biertjes tevreden en kapot naar bed.
De eerste dag zat erop.