De zadels zijn nog nat van de regenbui die blijkbaar de hele nacht heeft geduurd, als we om 7 uur op onze motoren starten. Er hangt een dikke mist over het Mormonendorpje en haar omgeving. Even waan ik me in Schotland. Na nog geen twee minuten rijden is het keren geblazen voor onze hele trits Harleys (ja en die ene driewielige Honda). Marco onze captain of the day is voorbij onze ontbijtgelegenheid gereden. Een mooi begin.

“Hi guys, how are you all doing?”,formica tafels, scrambled eggs, tabasco op tafel, enorme bakken waterige koffie (refill?), loszittende toiletpot, nee we zijn toch echt in Amerika

Als we willen wegrijden is er commotie, Rein zijn motorsleutel kwijt, dat gaan we nog meer zien vandaag.

De mist trekt op en onthult een wolkenlucht. Het weidse landschap toont zich weer in al haar oneindigheid. Via Bluff komen we bij de Mexican Hat, een enorme steen balancerend op een puntige rots.
Logica verteld me dat het gesteente onder het rotsblok is geërodeerd met dit wankel evenwicht als resultaat. Mijn fantasie ziet de hand van god geduldig het rotsblok telkens herplaatsen tot deze uiteindelijk in evenwicht op het puntje blijft liggen.

Net als het landschap me begint te vervelen en denk dat het nog uren zo gaat blijven duiken we vanuit niets in een canyon en het landschap is in twee tellen compleet veranderd. Misschien heeft me dat nog het meest verbaasd van onze trip, niet de prachtige plekken die ik kende van film, t.v. en foto’s, maar de wonderbaarlijke wisselingen die elk moment konden plaatsvinden. Misschien minder groot als de overbekende beelden, maar eigenlijk net zo mooi.

Langzaam naderen we het National Monument. De vreemde rode stenen zuilen zien we van verre oprijzen uit het vlakke landschap. Ooit liep de liep de wereld erboven door is het ongelooflijke verhaal. Een touristenplek, maar wel een van een ongelooflijke schoonheid. Ondanks Renee zijn afdingkunsten laten we de electokarretjes voor wat ze zijn. De lunch verzorgt door de bewoners van het Indiaanse reservaat laat even op zich wachten. Lex maakt de beste keus, broccoli en andere fijne groenten, alles rauw.

Er volgt een lange rit naar Tuba city, waar ons hotel ligt in een Indianenreservaat. De wijzigingen zitten in het landschap en de lucht, die zich allang heeft gewijzigd in strak blauw. De constanten zijn, onze groep motoren en het voorbij glijden van het asfalt onder onze wielen, met in het midden een dubbele, enkele of een gestippelde gele middenlijn. Plots veranderd de achterkant van de Harley van Marco in het gezicht van de muis uit het programma met de muis. Ja de hitte is enorm en de weg lang zullen we maar zeggen.

Ons Moenkopi hotel ligt in een hoek van de kruising van twee highways. De andere kwadranten worden bezet door een Shellstation, een supermarkt en een mc Donalds. Ik had me een Indianenreservaat heel anders voorgesteld. Niet getreurd het hotel is mooi en er is een zwembad en een wirlpool. Ook hier is alcohol niet gewenst, maar vanuit bekers gedronken leidt het niet tot verzet bij het personeel.

Nu was het mijn beurt om de motorsleutel kwijt te zijn. Uiteindelijk wordt deze natuurlijk gewoon gevonden. Afhaal pizza aan het zwembad is het diner. Half tien ligt iedereen op een oor, op het lekkerste bed van heel de tour.

de hele route vraagt zeker 14 dagen leer ik.

dus 1/3 ervan rijden lijkt me haalbaar.

aankomen bij de stille oceaan lijkt me prachtig.

dan zouden we vanuit Santa Fe kunnen vertrekken.

Zouden we zelfs de Grand Canyon kunnen aandoen, hoewel je ervoor moet omrijden en dus eigenlijk niet zou horen.

route 66