25 september – dag 7

-
Ik geloof dat het mijn beurt is voor een dagverslag.
Gisteravond hier aangekomen, Williams een echte Route66 plaats dat had nog voeten in aarde want om niet te worden buitengesloten moest de weg worden aangepast.
Helaas was er in deze smalle passage geen plaats voor een 2-baansweg dus werd besloten om de weg te splitsen in 2 x een eenrichtingweg aan beide kanten van een blok huizen, bij aankomst moesten we dus aan het einde van de weg keren en maar hopen dat iedereen keurig op zijn fiets bleef zitten met zoveel kijkers op de volle terrassen.
Het bleef een indrukwekkende aankomst van de Nederlandse Hogs.
Deze ochtend werd er weer vroeg vertrokken want de Route66 had weer een aantal verrassende stops in petto.
Aan de overkant was de ontbijtplaats in een typisch amerikaanse tent echter 6 uur was voor een enkeling toch wel een hele opgave gezien de nachtelijke escapades gelukkig was de witte lijn niet al te lang zodoende konden wij van start.
Beetje fris was het nog wel maar de zon zou weer niet te lang op zich laten wachten en temperaturen makkelijk rond de 30oC uitkomen, perfect!
De route66 zou ons ondermeer brengen in Seligman, de bakermat van de historische beslissing om Route66 weer op de ”kaart” te zetten, de barbier in dit gekunstelde plaatsje weet er alles van want hij en zijn broer (die reeds overleden is) hebben gestreden voor erkenning, dit heeft de oude baas ons ook verteld voor zijn kapperszaakje annex souvernierswinkel.
Rude is door hem geknipt en geschoren en daarna moest hij naar een begrafenis wat bijna noodlottig voor hem werd want hardhorig als hij is stak hij zonder te kijken zijn eigen Route66 over, vandaar de gevleugelde uitspraak ”Loud pipes saves lives”
Na een kort bezoek aan Seligman (zie foto’s) werd de reis hervat, er lag een van de mooiste stuurwegen dwars door de bergen en ons liefdevol voorgeschoteld door reisgids Rene, ik denk dat de meest briljante foto opnames hier zijn gemaakt, het was weliswaar bloedheet maar het geslinger kon ons niet meer deren uiteindelijk belandden wij in cowboy stadje Oatman. Wel veel toerisme maar dat is logisch want loslopende ezels, 2 dudes die elkaar niet neer konden schieten vanwege een zak goud en een bar/rest-o-rant behangen met dollarbiljetten, doneren kon je maar hoefde niet. Helaas was de tatoeage man eventjes pissen want ik had al een mooie tattoo geregeld voor alle Hogs. Verder kon men hier de zadeltassen volgooien met souveniers en wat dies meer zij. De hectiek van de ”grote” stad zat stegen wij weer op onze stalen rossen en werd o.a. nog Hackberry aangedaan.
Hackberry een van de bekendste en meest gefotografeerde plaatsen langs de route want: rode corvette uit 1958, autowrakken, tumbleweed en veel ouwe rotzooi
Vervolgens weer op pad met wat mentale bagage en de bergen door met een graadje of 40 en hele mooie stuurweggetjes en daar hebben we er een hoop van gehad.
Needles komt in zicht en onderweg in Baker de grootste thermometer ter wereld en die geeft in de namiddag nog meer dan 100 Fahrenheit aan, aftanken voor weer een schitterende nieuwe dag.

Het hotel in Needles lag er weer prachtig bij, zwembad mooie kamers en de biertjes gingen er weer fris en fruitig in, eigenlijk willen we hier vanavond helemaal niet weg, bbq-tje dan maar? Goed idee dus BBQ van de trailer en de trike, toch al de hoer van de groep, er op uitgestuurd om vlees te halen, veeeeel vlees.
Big Mack en The Tum kan je wel toevertrouwen om te kokkerellen en binnen mum van tijd konden we ons tegoed doen aan dikke spiesen met vlees en de salades waren een eldorado voor onze verstokte veggie(s), we hebben toch nog onze vitamientjes binnen pap en mam. Gezien de reacties langs de kant van het zwembad hadden onze huis mexicaantjes de avond van hun leven bij het zien van zoveel entertainment van die vreemde Nederlandse gringo’s

De duisternis valt snel in aan deze kant van de evenaar en de hogs zijn weer klaar voor een passend besluit van een memorabele nacht.

The Lonely Rider rides again!!